نویسندگان

این «ما». همین «ما». «ما»یی که ۶۰۰۰ سال پیش یک جایی در بین‌النهرین باستان سر و کله‌اش پیدا شده و از آن روز به بعد همواره روی زمین در سفر بوده است: در بابل، افسانهٔ‌ٔ گیلگمش را روی سنگ حک کرده، در هند، پای درس‌های بودا نشسته، در چین، جملات قصار کنفوسیوس را کتابت کرده، در یونان، ایلیاد و ادیسهٔ هومر را دوباره و ده‌باره و صدباره نوشته، در بغداد، هزار و یک شب شهرزاد را جمع کرده، در اضطرار و ویرانی یهودیه، راوی مسیح و منجی بوده، در ایران، شاهنامه را سروده، در اسپانیا، دن کیشوت را به سرانجام رسانده، در اروپا و امریکا، رمان را راه انداخته و … «مای» نوشتار. «ما»ی الفبا. «ما»ی کتابت و کاتبان و محرران. «ما»ی نویسندگان و خوانندگان. «ما»ی ادبیات جهانی. «ما»ی کتابخانه‌ها. «ما»ی کتاب. کتاب. این بزرگ‌ترین اختراع بشر که کارکردش همواره ساختن «ما»یی بوده که فارغ از هر مرز و مانعی، جمع شده، خوانده، نوشته، ساخته و زندگی کرده است. زندگی در کتاب. زندگی با کتاب. زندگی از طریق کتاب. و آیا مگر زندگی‌ای هست که کتابی یا روایتی آن‌ را نساخته باشد؟ چه زندگی شما. چه زندگی «ما». «ما» کاتبان و محرران دنیای دیجیتال که پس از ۶۰۰۰ سال دوباره گرد آمده‌ایم تا کتاب‌ها را بخوانیم، از کتاب‌ها بگوییم و دربارۀ کتاب‌ها بنویسیم. دوباره آنها را بنویسیم. در کتابخانهٔ بابل بنویسیم.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          کتابخانه بابل