یا آن
منظر غرق‌شدگان گفت‌وگو با آلن سوپیو، متخصص بحث‌های قانون کار و پروفسور کلژ دوفرانس درباره تفکر جامع‌الاطراف سیمون وی ترجمه: صالح نجفی زاویه دو لاپورت (روزنامه‌نگار فرانسوی): سیمون وی سی‌وچهار سال بیشتر در این دنیا نزیست اما مجموعه نوشته‌های پرقدرتی به یادگار گذاشت که هنوز که هنوز است روشنی‌بخش‌اند. در ١٩٠٩ به دنیا آمد، در پاریس. از شاگردان آلن (Alain) بود، آلن نام مستعار امیل اوگوست شارتیه (١٨۶٨-١٩۵١) بود: فیلسوف فرانسوی و فارغ‌التحصیل دانش‌سرای عالی که کارهایش تأثیری
دربارهٔ کنستانسیای فوئنتس یک ستون نمک و همهٔ فرشته‌های تاریخ کنستانسیا قصهٔ تناظرهاست. راوی داستان، پزشک ۶۹سالهٔ آمریکایی، مردی اهل ادب و کتاب است: یک آمریکایی آرام که سخت به کتابخانهٔ خودش چسبیده، به حزب دموکرات رأی می‌دهد، در «شهری مخفی» زندگی می‌کند، با زنی اندلسی ازدواج کرده، با مردی روس دربارهٔ مرگ حرف می‌زند، بازیگر سالخورده‌ای که روز مرگش به سراغ راوی می‌آید و می‌گوید: «سال‌ها خواهد گذشت و من (یعنی راوی) روز مرگ خودم به دیدار او
انقلاب در گفتگو با کافکا Franz Kafka turned the pages of a book by Alfons Paquet, The Spirit of the Russian Revolution, which I had brought with me to his office. ‘Would you like to read it?’ I asked. ‘No, thank you,’ said Kafka, and handed me the book across his desk. ‘At the moment I have no time. A pity. In Russia men are trying to construct an absolutely just world. It is a religious matter.’ ‘But Bolshevism is
صدا(ها)ی فروغ یادی از «خانه سیاه است» یکی از قوی‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران را زن جوان بیست و هشت ساله‌ای می‌سازد که اصلا قرار نبوده فیلمساز شود و به جز این یک فیلم، فیلم دیگری در کارنامه‌اش نیست. اما نکته‌ی اصلی در مورد «خانه سیاه است» این است که فروغ صدای خود را در این فیلم می‌یابد/خلق می‌کند: «خانه سیاه است» یکی از بهترین شعرها و شاید مهم‌ترین شعر فروغ است، نه فقط چون، به گفته منتقدی، مستند
دن کیشوت قاضی لیکن در میان آن همه کتاب هیچکدام مانند نوشته‌های فلیسیانو دو سیلوای نامدار به نظر او کامل نمی‌آمد. در حقیقت شیوایی بی اندازهٔ نثر آن نویسنده به او لذت می‌بخشید و مضامین مغلق آن در نظرش همچون زر ناب می‌نمود؛ بخصوص وقتی که به قرائت نامه‌های عاشقانه و مبارزه جویانه می‌رسید و در بیش از چندین جای کتاب می‌خواند که: «ای یار غدار ناپایدار و ای دلبر جفاکار مکار، من از دست سبکسری و بی خبری
دیالکتیک عادت خارجی شدن در زبان مادری ۱ ساموئل بکت در ۲۴ سالگی رساله‌ای در باب مارسل پروست نگاشت که از دید بعضی منتقدان مانیفست زیباشناختی و معرفت‌شناختی او به‌شمار می‌آید و به هیچ‌رو محدود به بررسی نوشته‌های دستمایهٔ ظاهری مقاله‌اش نمی‌شود. در این رساله او به مضمون‌هایی می‌پردازد که بعدها در نمایشنامه‌ها و رمان‌هایش ترجمه‌ای دراماتیک می‌یابند، مضمون‌هایی چون ملال، عادت و رنج وجود. در این رساله، بکت قانون حاکم بر حافظه را تابع قانون‌های عام‌تر عادت
زندگی در جستجوی روایت پل ریکور | ترجمهٔ صالح نجفی همیشه معلوم بوده و بارها گفته شده است که زندگی به‌نحوی با روایت و قصه‌گویی مرتبط است؛ ما برای وصف فاصله‌ی میان تولد و مرگ از داستان زندگی سخن می‌گوییم. و با‌این‌همه، تشبیه زندگی به یک داستان به‌این شیوه دلالت‌های واضحی ندارد؛ این شیوه‌ی تشبیه‌کردن حرفی معمولی و پیش‌پاافتاده است که ابتدا باید از منظری انتقادی در آن تردید کرد. این تردید محصول تمامی دانشی است که در چند
پشتیبان بارو در 
تلگرام باشید.
مسئولیت مطالب هر ستون با نویسنده‌ی همان ستون است.
تمام حقوق در اختیار نویسندگانِ «بارو» و «کتابخانه بابل» است.
