لوگو مجله بارو

عبدی کلانتری

نیلگون

شاعر کدام آزادی؟

شاعر کدام آزادی؟   خیلی از ما که شعر شاملو رو دوست داریم، شاملو رو به‌عنوان «شاعر آزادی» می‌شناسیم. «شاملو شاعر آزادی» تقریباً یک کلیشهٔ جاافتاده است بین هوادارهای شاملو. من هم همین عقیده رو دارم. بعد توضیح می‌دهم که من از لفظ «شاعر آزادی» در مورد شاملو، چی برداشت می‌کنم. این عنوان «شاعر آزادی» به نظر من تفاوت می‌کنه با صفت‌های دیگه: مثل شاعر اجتماعی، شاعر سیاسی، شاعر متعهد، شاعر مردمی، شاعر خلقی، شاعر چپ. در مورد شاملو، و

ادامهٔ مطلب»

هویت، زبان، و معنا در «آینه‌های دَردار»

هویت، زبان، و معنا در «آینه‌های دَردار»   نقد رمانی از هوشنگ گلشیری در ابتدای رمان آینه‌های دردار (انتشارات تصویر و نشر زمان ۱۹۹۲، آمریکا)، جایی که ابراهیم نویسنده پشت ماشین تحریر نشسته تا شرح سفرش را به اروپا روایت کند، در نخستین تصویر ذهنی‌اش، که همزمان معارفهٔ ما با او نیز هست، با کسی روبرو می‌شویم که در مکانی بیگانه و با زبانی بیگانه باید هویت خود را توضیح دهد. مکان، فرودگاه لندن است و او مسافری خواب‌آلود و

ادامهٔ مطلب»

اَکتِ آوان‌گارد

اَکتِ آوان‌گارد ۱. ترانه سرش را به سمت من می‌گرداند و می‌پرسد، «اَکت ادبی همین الان به چه معنی می‌تونه آوانگارد باشه؟ که بخواد مخاطب‌اش رو به سمت خارج از وضعیت فعلی پرتاب کنه؟» ۲. رُژ لبِ ترانه چیزی میان عنابی و سیاه، لاک ناخن همینطور، پا روی پا، دامن خزیده یک‌دو وجب بالای زانو، پارچه‌ای نازک و خط‌خط به رنگِ سیاه، در تضاد با ران‌های برهنه‌اش. ۳. منظورش آوانگارد در وضعیت کنونی ایران است؟ از حلقه‌های ادبی در «وضعیت

ادامهٔ مطلب»

جن زدگان: فولکلور عرفانی-شیعی در «جن‌نامه»

جن زدگان: فولکلور عرفانی-شیعی در «جن‌نامه»     نقد رمانی از هوشنگ گلشیری روی جلد رمان جن‌نامه (انتشارات باران، آلمان ۱۹۹۸) فتوکپی یک سند قدیمی را نشان می‌دهد که به زبان عربی است و به‌سبک قرآنی تذهیب شده و با بسم‌الله الرحمن الرحیم شروع می‌شود و عنوان آن نیز این است: «عریضهٔ حضرت صاحب الزمان عجل‌الله فرجه». این برگه، هم یک نوع «سند» است، که صاحبش نام و نشان خود را در آن ثبت می‌کند، و هم، ظاهراً، متنی قدیمی‌است

ادامهٔ مطلب»

مُدرنیسم در مقابله با پوپولیسم

مُدرنیسم در مقابله با پوپولیسم     در داستان‌نویسی معاصر ایران دربارهٔ انتقاد هوشنگ گلشیری به محمود دولت‌آبادی و احمد محمود آیا در ایران سال‌های نخست پس از انقلاب بهمن ۵۷ شاهد ظهور دوبارهٔ پوپولیسم (خلق گرایی با ابزار بیان سنّتی) در پهنهٔ ادبیات و هنرها بوده‌ایم؟ آیا رابطه‌هایی معین میان تحولات اجتماعی و فرهنگی ما، پیش و پس از قیام، و استقبال از ژانرهای خلقی، تاریخی، حماسی یا روستایی وجود دارد؟ آیا ساده‌تر شدن بیان در شعر امروزی ما

ادامهٔ مطلب»

پشتیبان بارو در Telegram logo تلگرام باشید.

مسئولیت مطالب هر ستون با نویسنده‌ی همان ستون است.

تمام حقوق در اختیار نویسندگانِ «بارو» و «کتابخانه بابل» است.