شب‌های ۱۱۲ ــ بخش دوم [ادامه از] باز برگردیم به پنجاه و اندی سال پیش. فریدون تازه از همسرش (توران، دختر منصورالملک) جدا شده بود و زندگی مجردان را داشت تا اینکه چند سال بعد، منوچهر عظیما، کنسول ایران
عقاید بیست‌وپنجم اکتبر ۱۹۴۶، «انجمن علوم اخلاقی کیمبریج»، مجادله‌ای کوتاه میان دو فیلسوف وینی؛ میهمان: کارل پوپر، میزبان: لودویگ ویتگنشتاین. در اینکه مجادله روی داده است، تردید نیست. ده‌دوازده تا مغز فسلفی آنجا بوده‌اند و هریک روایت اردوگاه خود
نیچه و ایران فریدریش ویلهلم نیچه (۱۸۴۴-۱۹۰۰) را فیلسوفِ فرهنگ نامیده اند، زیرا درگیریِ اصلیِ اندیشه‌یِ او با پیدایش و پرورش و دگرگونی‌هایِ تاریخیِ فرهنگ‌هایِ بشری ست، به‌ویژه نظام‌هایِ اخلاقی‌شان. تحلیل‌هایِ باریک‌بینانه‌یِ درخشانِ او از فرهنگ‌هایِ باستانی، قرونِ وسطایی، و
پدران و پسران ۲ ده سال بعد (۱۳۱۱-۱۳۲۱) طبیعی است که تهران امروز باید یک فکر مخصوص به تهران امروز داشته باشد. نامه‌ها شعر و موسیقی و نقاشی در دورۀ ما به این مرحلۀ باریک و عمیق رسیده‌اند. پا
بابل: از کتابخانه تا باغ تابستان ۸۷ «کتابخانه‌ی بابل» داستانی است درباره‌ی یک کتابخانه که هر یک از کتاب‌های آن، خود، کتابخانه‌ای است. در هر کتاب می‌توان خود کتابخانه‌ی بابل را از منظری خاص مشاهده کرد و به تبعِ
بازگشت به تراژدی هنگامی‌که ارسطو در «بوطیقا»ی مشهور خود اصول و قواعد تراژدی را، چه از لحاظ شکل و ساختار و چه از نظر محتوا و هدف، تعریف کرد، مدت‌ها از مرگ بزرگ‌ترین تراژدی‌نویسان یونانی می‌گذشت. بااین‌حال او در
دیالکتیک عادت خارجی شدن در زبان مادری ۱ ساموئل بکت در ۲۴ سالگی رساله‌ای در باب مارسل پروست نگاشت که از دید بعضی منتقدان مانیفست زیباشناختی و معرفت‌شناختی او به‌شمار می‌آید و به هیچ‌رو محدود به بررسی نوشته‌های
چند کتاب؟ درباره‌ٔ «کتابخانهٔ بابل» بورخس تابستان 1387 ــ مقدمه: «کتابخانهٔ بابل» داستانی است با یک ایده‌ی مرکزی که در همان سطر اول بیان می‌شود. یک فرمول: «جهان = کتابخانه». این فرمول در واقع نتیجه‌ی جدی‌گرفتنِ یک استعاره‌ی
طبیعت چیست؟ در میانه‌ی جنگلی به شیئی ناشناخته برمی‌خورید که جلوی پای‌تان افتاده. اگر بخواهید آن را بشناسید چه سوالاتی به ذهن‌تان خواهد رسید؟ احتمالاً دامنه‌ی سوالات گسترده خواهد بود، اما ارسطو می‌گوید این پرسش‌ها به چهار پرسش فروکاسته
روایت پرواز آدم‌هایی هستند که موقعیت خاص شغلی‌شان سودای نوشتن را در سرشان می‌اندازد چون دلشان می‌خواهد لحظات خاصی که تجربه کرده‌اند، با دیگران شریک شوند و هر چه احساس کرده‌اند، دیگران هم احساس کنند. این که چقدر موفق
