کتاب اذن دخول؛
زیارت‌نامه‌های خوف و پَرسه در نامکان
[در پایین صفحه دانلود کنید.]
منظومۀ اذل دخول را، جدای از الحاقیۀ آخر کتاب، ده زیارت‌نامه شکل می‌دهد؛ نه از آن دست که برای مکان‌های مقدس می‌نویسند، بلکه زیارت‌نامه‌هایی که از دیدار مکان‌های نفرینی ــ یا دست‌کم، بنابر آنچه من تجربه کرده‌ام، از دیدار فضاهای نامقدس‌ــ شکل بگیرد.
در شعر فارسی ادراک شاعر همواره انباشته از تصاویر قدسی و ادبی است؛ برای ویران کردنِ این پهنه، چاره‌ای نداشتم جز به خدمت گرفتن امکانات خودِ آن. افسون‌زایی از مکان با افسونی دیگر؛ این‌بار بدون منبع و به نحوی واژگونه: دعایی عمودی، از پایین به پایین‌تر؛ رو در رو.
ناگفته پیداست که از سنتِ اذن‌دخول‌خوانی شیعی و ندبه‌خوانی یهودی و البته فرم گات‌ها و لحنِ برخوانی اوستا بهره برده‌ام پس نشانۀ کامیابی من ــ اگر کامیاب شده باشم ــ این خواهد بود که خواننده خود رغبت کند که هر «اذن» را یک‌نفس و حتی به بانگ بلند برخوانی و اجرا کند. انگاری پای دیوار ندبه ایستاده باشی؛ رو به گنبدی مطلا یا خیره به آستانِ اَبرمال‌های غول‌آسا!
ایدهٔ آغازین منظومهٔ اذن دخول به سال ۱۳۹۹ بازمی‌گردد؛ زمانی که کارِ کتاب از زخم‌های باز و ملال تهران پایان گرفت. بیشتر شعرها در سال‌های نخستینِ قرن حاضر تا به امروز نوشته شده‌اند. پنج شعر بخش الحاقیه نیز گرچه جدا افتاده‌اند امّا در همان هوای منظومه سیر می‌کنند و به‌لحاظ شعری و البته تقویمِ سرایش، هم‌تبارند.
در این وادی هول که هر روز سری بر باد می‌رود طنین پرسش هُلدرلین هر دم به گوش می‌رسد: «به‌راستی شاعران در زمانهٔ عسرت به چه کار می‌آیند؟» منظومهٔ اذن دخول نه در مقام پاسخ که شاید خود تلاشی برای بازطرح این پرسش مهیب باشد؛ پس «طنابِ خطاب» را این‌بار بر گردن خودِ شعر می‌اندازد و در سایهٔ ناهم‌زمانیِ نامکان‌ها «تو» را به یاد می‌آورد نه در بایگانی اخبارِ فجایع و آرشیو عواطف که لای دفتری کوچک که لمحه‌ای‌ست از تاریخِ احساسات ما در عهدِ حافظه‌سوزان.
باری روزی اگر قرار و مجالی بیابم منظومهٔ اذن دخول را از روی کاغذ بلند خواهم کرد. حالیا اجرای شعرها بماند برای بعد. اکنون زائرِ بی‌خواب، خواننده‌ی من! نوبتِ توست که در جوار این برج کوچک شبی را پرسه بزنی و منظومه بگردانی.
امین حدادی
تابستان ۱۴۰۲
دانلود کتاب اذن دخول، نسخه آنلاین
سلام
هنوز نخونده م