فراغبال
با کتاب «قدرت و روشنفکران» پیشگفتار زمانی که اولین بار در ایران اتوبانی بین تهران و کرج آماده بهره‌برداری شد، اولیای امور به موجب هر آمد و شدی در این مسیر مبلغی را طلب کردند. این مبلغ را عوارض اتوبان خواندند. قرار شد که مردم ده ریالی هنگام عبور بپردازند. البته در آغاز کار اعلام شد که دریافت این عوارض موقتی خواهد بود. اما از آن جایی که پایبندی به عهد و پیمان چنان که باید در میان
طعمهٔ دام و دهان خوان هشتم عنوان نوشتهٔ حاضر (طعمهٔ دام و دهان خوان هشتم) را از یکی از مصرع‌های شعر مهدی اخوان ثالث وجین کرده‌ایم. آن هم به قصد تأمل بر گوشه‌ای از سرایش شاعر که با تخلص ادبی شناخته‌شده‌ای چون «م. امید» مشهور است. وی البته مُخفف خودساختهٔ «ماث» را هم دارد که در شعر «خوان هشتم و آدمک» از (م) مهدی، از (ا) اخوان و از (ث) ثالث درست کرده است. و تازه در منظر
یاد اسماعیل خویی در پی وداع اسماعیل خویی، سخن و استدلالی لازم شد: این که ثابت کنیم او یک شخصیت فرهنگی تک‌ساحتی نبوده است. این تشخیص بدین معنا است که او فقط شاعر نبود. گرچه چندین و چند شعر جان‌دار و ماندگار سروده که مثل سایر شاعران شاخص ظرف اندیشهٔ ما را سرشار کرده است. این نکته را پژوهش شعرشناسانه آشکار می‌کند اگر که کارنامهٔ سرایش وی موضوع بررسی قرار گیرد. در این رابطه فقط به یک شعر مشخص
خاطرهٔ قهرمانان ما از جاهلی پرسیدند چرا دانا نشدی؟ جواب داد که قدیم‌ها امکانات نبود. ما هم با همین کمبود امکانات روبرو بوده‌ایم که حرف و ایدهٔ خود را اینجا در قالب جُستاری ارائه می‌کنیم. در حالی که برای پرداختن به مضمون مورد نظر می‌دانیم بهتر بود از رسانهٔ ویدئوکلیپ بهره می‌گرفتیم. به‌واقع با امکانات تکنولوژی امروزی خیلی کارها می‌شود کرد. اگر شما بخواهید موضوعی را در سطح گسترده مطرح کنید و مخاطبان بیشتری را فرا چنگ بگیرید، ویدئوکلیپ
سرگذشتی با آقا بزرگ دوره، دورهٔ رونق رُمان ۱۹۸۴ بود. رُمانی که جورج اُرول انگلیسی به سال ۱۹۴۸ نوشته است. در غرب، به دهه‌ها حکایت رُمان نامبرده بر سر زبان‌ها بود. ازیکسو مردم کتابخوان عطش کنجکاوی خود نسبت به آینده محتمل را سیرآب می‌کردند. از سوی دیگر اولیای امور می‌خواستند از آن برای تبلیغات علیه شرق توتالیتر استقاده کنند. شرق توتالیتری که به زبان دشمن سازی باغ وحشی در رسانه‌های زرد «خرس قطبی» می‌شد. بر این منوال فیلم رُمان
از ارسطو تا آلن پو (مقاله‌ای از اومبرتو اکو) ۱) پوئتیک در ایتالیا همچون یک ایتالیایی، خود را مجاز می‌دانم که در پوئتیکِ ارسطو، آن هم در پرتو آن عبارتِ معروف ژان ژاک روسو (یعنی اعترافاتِ فرزندِ زمانه) بازنگری کنم. فرهنگ ایتالیایی از دوران رنسانس به بعد شارحان بزرگی را در دامنِ خود پرورانده است. چنان‌که در دوران باروک امانوئِل تسارو را داشت که با اثر دوربین ارسطویی (Cannocchiale Aristotelico) در عصر پساگالیله‌ای تنها روش علمی حل مسائل پیچیدهٔ
پشتیبان بارو در 
تلگرام باشید.
مسئولیت مطالب هر ستون با نویسنده‌ی همان ستون است.
تمام حقوق در اختیار نویسندگانِ «بارو» و «کتابخانه بابل» است.
