مریم پوراسماعیل

حظّ ادبی از ریویوهای خورخه لوئیس بورخس [پرسهٔ پیشین] گمان می‌کنم رمان‌های پلیسی ادوئاردو گوتی‌یرّس[1] و یک مجلد از اساطیر یونان و دانش‌آموز اهل سالامانکا و فانتزی‌های نه به‌هیچ‌وجه موهوم بلکه معقولِ ژول ورن و رومانس‌های پرتب‌وتابِ استیونسِن و هزارویک‌ شب، اولین رمانِ دنباله‌دار تاریخ، بزرگ‌ترین لذت‌های ادبی‌اند که چشیده‌ام. اقلامِ این فهرست متنوع‌اند و نمی‌توانم ادعا کنم وحدتی میان‌شان هست جز اینکه همه‌شان را در کودکی خواندم. آن روزها کتاب‌خوانی پذیرا بودم، کاوشگر بانزاکتِ زندگی دیگران، و همه‌چیز را با

نخست: یولسیز جویس از ریویوهای خورخه لوئیس بورخس   من نخستین ماجراجو از جهانِ اسپانیایی‌زبانم که بر کرانه‌های کتاب جویس گام می‌نهد: بر کشوری تودرتو و سرسبز که پیشتر والری لاربو آن را درنوردیده و با دقت بی‌نقصِ یک نقشه‌بردار از تاروپودش طرح زده است (ان.ار.اف، جلد هیجدهم) اما من که اقامتم در سرحداتش سرسری و گذری بوده است باز به خطای ترسیمش دچار می‌شوم. با جوازی که تحسین و ستایشم به من اعطا می‌کند از آن خواهم گفت، با