واتگر
تناقض در نظر، تناقض‌گویی در عمل تناقضی در نظریهٔ شعری شفیعی کدکنی در نظریهٔ شعری شفیعی کدکنی ابهامی وجود دارد که تا این لحظه، دست‌کم برای من، روشن نشده است. اگر به مجموع نظرات و نظریات ایشان دربارهٔ شعر و چیستی این هنر بنگریم، در پایان در نخواهیم یافت که بالاخره «موسیقی» عنصر ذاتی شعر است یا خیر! در آغاز برای خواننده‌ای که با آثار شفیعی کدکنی آشنا نیست و یا آشنایی اندکی دارد، شماری از تعاریف ایشان از
نگاهی به کتاب کُردها و خاستگاه آنها، نوشتهٔ گارنیک آساطوریان آساطوریان، گارنیک. کردها و خاستگاه آنها؛ روش‌شناسی مطالعات کردی، ترجمهٔ صنعان صدیقی، تهران: فرهامه، ۱۳۹۷، ۱۳۵ صفحه. تا جایی که نگارنده مطالعات کردشناسی را پی گرفته است، این پژوهش یکی از دقیق‌ترین و روشمندترین پژوهش‌هایی است که دربارهٔ خاستگاه کردها و فرایند شکل‌گیری قوم کرد انجام گرفته است.[1] کتاب یادشده برگردان مقاله‌ای بلند است که در سال ۲۰۰۹ در مجلهٔ ایران و قفقاز (Iran and the Caucasus) منتشر شده
سیری در دارالمجانین چندی پیش، رمان دارالمجانین جمالزاده را خواندم. چند نکته دربارهٔ این رمان به ذهنم آمد که اینجا می‌نویسمشان، شاید آگاهی از این نکته‌ها به خوانندهٔ احتمالی کمک کند تا از چشم‌اندازهایی دیگر هم متن را بخواند و بکاود و راه را بر دریافت‌های دیگرگون نبندد. ۱. چنان‌که پیداست، رمان دارالمجانین جمالزاده پس از انقلاب اسلامی تجدید چاپ نشده است. خوانندهٔ امروزی یا باید چاپ‌های پیش از انقلاب را از دلال‌های کتاب و ضایعاتی‌ها، آن هم به
پیشگویی‌های دنباله‌دار نگاهی به چند اثر منتشرشده از ادبیات گورانی در حوزهٔ ادبیات اقلیمی و محلی ایران، گاهی به پژوهش‌هایی شگفت‌انگیز برمی‌خوریم. در اوایل دههٔ ۶۰ خورشیدی، صدیق صفی‌زاده کتابچه‌ای منتشر کرد به نام پیشگویی‌های ایل‌بیگی جاف.[1] زیر عنوان اصلی کتاب، این توضیح آمده است: «شاعر کُرد که ۵۰۰ سال پیش احوال ایران و جهان را تا امروز پیشگویی کرده است.» ایشان در سال ۱۳۸۱، کتابچهٔ دیگری منتشر کرد به نام پیشگویی‌های درویش اجاق.[2] صفی‌زاده علاوه بر این دو
محمد قاضی و شعر نو بینش رئالیستی قاضی در شعر هم، علاوه بر ترجمه‌های داستانی‌اش، خود را نشان می‌دهد؛ چه در شعرهایی که سروده است و چه در داوری و گزینش شعر دیگران. قاضی بر پایهٔ همین بینش دربارهٔ هنر شعر و شاعری خود چنین می‌گوید: «صادقانه این احساس به من دست داده بود که من هر چه هم شعر بگویم، هیچ وقت یک شاعر طراز اول نخواهم شد و حتی در اوج قدرت طبع و ذوق یارای
به سعی ساقی بر منکرش لعنت! معلوم است که بی اذن خدا برگ از درخت نمی‌افتد. ولی لقمه و نطفه هم در کار است. لقمهٔ ناپاک می‌شود نطفهٔ ناپاک، نطفهٔ ناپاک می‌شود آدم ناپاک. من پنجاه ساله توی این محلم. بجز چند نسل بدلقمه و بدنطفه چیزی ندیده‌ام. هیچ‌کس حلال و حرام سرش نمی‌شود. انتظار دارند با این همه رذایل اخلاقی دانشگاه معتبر هم قبول شوند! ارواح عمه‌تان! مادر روزبه، مانند بسیاری از زنان خانه‌دار و پا به سن
چرا باید نوشت؟ در باب ضرورت نوشتن عمارتی تاریک و گردگرفته را تصور کنید. آدم وقتی وارد چنین فضایی می‌شود، کورمال‌کورمال، با بسودن در و دیوار و یاری گرفتن از حواس دیگر، موقعیتی از آن در ذهن خود می‌سازد؛ نقشه‌ای از محیط در مغزش شکل می‌گیرد. دمی به همین موقعیت و نقشهٔ گنگ خو می‌کند و در این حال، جزئیات را هم می‌پرود: تالاری شکوهمند می‌بیند با قندیل‌ها و آویزه‌های بسیار و تابلوهایی نفیس بر دیوارها و ترمه‌هایی که
شتاب ساکن مرز شعر دیداری و هنرهای تجسمی در کجاست؟ نگاهی به «شعرعکس» محمد آزرم چند سالی است که نوشتن «شعر دیداری»، شاید هم نگاشتن شعر دیداری، در ایران رواج یافته است. در گذشته هم بود اما این اندازه رونق نداشت و نگارندگانش این مایه پشتکار نداشتند. در سبک‌شناسی «بسامد» را در نظر می‌گیرند. بسامد شعر دیداری در این ده پانزده سالِ پسین بالا بوده و با گذشته مقایسه‌کردنی نیست. شعر دیداری در این سال‌ها یکی از شکل‌های معمول شعر
پشتیبان بارو در 
تلگرام باشید.
مسئولیت مطالب هر ستون با نویسنده‌ی همان ستون است.
تمام حقوق در اختیار نویسندگانِ «بارو» و «کتابخانه بابل» است.
