اقتراحیه دوم

بزرگ‌ترین گزند: آموزش فرشته مولوی   بودن یا نبودن یک زبان و نیز توانمندی‌ یا کم‌‌توانی آن بستگی به نیازها، گستره‌ی دانایی و توانایی، و چندوچون اراده و امکان‌های کنشی گویشوران آن زبان دارد. زبان ما، همچون خود ما و زندگی ما، پیوسته دستخوش «دگرگون‌شوندگی» است. دگرگونی‌های زبانی ــ چه سازنده و چه زیانبار ــ گاهی برخاسته از ویژگی‌های زبان‌اند و گاهی برآمده از کارسازه (فاکتور)هایی بیرونی. از نمونه‌های تاریخی کارسازه‌های بیرونی، یکی چیرگی اسلام پس از تاخت‌وتاز عرب‌ها به

عربی‌مآبی بلایِ جان و توشِ زبان فارسی نمونه‌یِ کاربستِ جمع‌هایِ شلخته و نادرستِ زبان فارسی کاظم کردوانی   سخن از عربی‌مآبی است و نه دو خصیصه‌یِ ناروایِ «عربی‌ستیزی» و «عرب‌ستیزی» که هردو در نگاهِ این قلم و هر انسانِ انسان‌دوستی بسیار ناپسندیده است و مردود. در زبان فارسی مانند هر زبان زنده‌ی دنیا واژه‌های بیگانه راه یافته است یا ایرانیان خود وام گرفته اند. زبان فارسی هم‌چون یکی از کهن‌ترین زبان‌های دنیا شاید بیش از دیگر زبان‌ها در این دادوستدِ

بدهی زبان به سرزمین از اقتراحیهٔ بن‌بست‌ها و افق‌های فارسی محمود حدادی زبان فارسی پس از آن که با زبان عربی درآمیخت، به بیش از چند قرن نیاز داشت تا از نو چشایی و زایندگی بیابد؛ پس با شاعرانی چون فرخی سیستانی وابستگی به شاهان، پیوند با قدرت دولتی را میدان بالیدن دید، به راه قصیده درآمد و به پختگی‌ای رسید که فردوسی مغضوب هم از آن بی‌بهره نبود. با ناصرخسرو و سنایی وابستگی به قدرت دولتی را نفی کرد،