بازن که می‌نوشت او پیرِ کایه دو سینما بود. کسی که به قول سرژ دنی لکنت زبان داشت، شیفته‌ی حیوانات بود و در چهل سالگی از سرطان خون مرد. آندره بازن؛ «کسی که می‌دانست چگونه باید عشقش به سینما
تاریخ شعله‌های زنده «این تنها سینماست که قادر است تاریخ خود را بازگو کند». یوسف اسحاق‌پور که مخاطب این جمله‌ی قصار است از گوینده‌ی آن می‌پرسد: «این چگونه امکان دارد؟» و او پاسخ می‌دهد: «به‌واسطه‌ی تصاویری که بازمی‌گردند». تصاویر
ایام آموختن در یکی از روزهای ماه ژوئن ۱۹۶۶، آن ویازمسکی، دانشجوی جوان فلسفه، نوه‌ی فرانسوا موریاک؛ نویسنده‌ی لیبرال و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات، که به‌عنوان بازیگر آماتور یا به‌اصطلاحِ روبر برسون: مُدل، داشت در فیلم «ناگهان بالتازارِ» او
هنر زشت احتمالاً برای یک انسان غربی، ماسک آیینی آفریقایی ممکن است وحشتناک باشد و او را بترساند، حال آنکه همین ماسک برای یک بومی آفریقایی تجسم خدایی نیک‌سرشت است. همچنین ممکن است مومنان غیرمسیحی از تصویر مسیح در
حرکت بر مرزهای شرّ فیلسوف‌ها قائل به دو نوع شرّ در جهان هستند: «شرّ اخلاقی» مثل کشتار که ناشی از عمل اختیاری انسان است و دومی، «شرّ طبیعی» که ناشی از حوادث طبیعی‌ست و تهدیدکننده‌ی زندگی انسان. در این
هم‌پای فراموشی کلود لانزمن، کارگردان «شوآ» مشهورترین فیلم مستند درباره‌ی هولوکاست، زمانی گفته بود که شخصاً حاضر است تمام اسناد استفاده‌ی نازی‌ها از کوره‌های آدم‌سوزی و اتاق‌های گاز در داخائو و آشویتس را بسوزاند چون که ایمان دارد سندسازی
هنر چهره‌ها با سینما چه می‌توان کرد؟ ژاک رانسیر برای پاسخ به این پرسش خودش را در جایگاه یک آماتور [مخاطب عادی] قرار داده است، جایگاهی که به‌باور او موقعیتی سیاسی و نظری است: شیوه‌‌ای برای کنار گذاشتن اقتدار
پاره‌نوشته قطعه‌نویسی انعکاس شکل حقیقی اندیشه است. اندیشه شاید هرگز یک خط پیوسته نیست بلکه دقیقاً همان جایی است که خط گسسته می‌شود. از این رو اندیشیدن بیش از آنکه رسمِ خطی راست یا امتدادِ یک خط باشد، خط
یک رنگ متفاوت در سوررئالیسم آنچه دیده و شنیده نمی‌شود، خود مضمون اصلی است: واقعیت شکل‌گیری و رشد سرمایه‌داری، و بحران‌های اجتماعی ناشی از آن. فرآیندی که نه تنها افق خود را بر اساس کاهش یا حتی نابودی مخرب‌ترین
چرا انقلاب انقلاب است؟ دیدگاه آلن بدیو در خصوص رخداد-حقیقت برپایه‌ی ایده‌ای‌ست که تماماً با رویکرد لکان در خصوص برساخته شدن سوژه مطابقت دارد. بدیو بین دو مفهوم «معرفت» و «حقیقت» تمایز قائل است: به اعتقاد او معرفت، شناخت
