تاریخ صدا، تاریخ تصویر   سینما یا تلویزیون یا سایر رسانه‌های جمعی تنها چشم را هدف نمی‌گیرند. آنها مخاطبانشان را در حالت ادراکی منحصربفرد از صدا و تصویر قرار می‌دهند. این ادراک به‌طور همزمان چشم و گوش مخاطبان را درگیر

پوست فاشیسم، گوشت فاشیسم   نزد باتای جامعه‌ی تولیدگر به دو بخش تقسیم می‌شود، جامعه‌ی همسان که بر مبنای ارتباط با مناسبات تولیدی تعیین می‌گردد و جامعه‌ی ناهمسان یا دگرسان که شامل تمامی عناصر خارج از [یا مخالف با] این

تاریخ بی‌شکلی   نقاشی چیست؟ آیا اغراق کرده‌ایم اگر بگوییم که نقاشی شورانگیزترین کوشش آدمی برای «شکل ‎دادن» است؟ این موضوع ممکن است دلیلی موجه برای درک این مسئله باشد که چرا مورخان، کتاب‌های تاریخ هنر را نه براساس ادبیات

طبیعت: صورت‌های هندسی   جهان چگونه رؤیت می‌شود؟ یا دست‌کم بخشی از آن چطور به عنوان ابژه رؤیت می‌شود؟ تاریخ هنر در این مورد از روش‌های متعدد رؤیت جهان به‌وسیلهٔ انسان سخن می‌گوید. روش‌هایی مبتنی بر احساسات گوناگون بصری. احساساتی

شیاد و اتوپیا   دیالکتیک خاموش تانگوی شیطان را می‌توان در پرتو قاعده‌ی تحکم‌آمیز ویتگنشتاین فهمید: «فکر نکن، ببین!» در این رمان در وهله‌ی اول، هر کس می‌تواند بی‌واسطه با ارزشِ چهره روبه‌رو شود: درباره‌ی شأن و انسانیت فکر نکنید،

تئاتر، جیغ و طاعون   آنتونن آرتو در سال ۱۹۳۳ طی یک سخنرانی با عنوان «تئاتر و طاعون» در دانشگاه سوربن، پس از آنکه متوجه شد که حضار از حرف‌هایش سر درنمی‌آورند، از کوره در رفت و کوشید که با

نگاه شکاک به واقعیت   کژ نگریستن یعنی چه؟ چرا باید انسانی به موضوعی کژ بنگرد؟ کژ نگریستن چه ضرورتی دارد؟ ژیژک پاسخ می‌دهد که کژ نگریستن نه یک ژست یا رفتار جسمانی مربوط به عضلات چهره، که اساساً مفهومی

نابغه‌ای همبستر با کتاب آشپزی   از روزنامه‌نگار و منتقد هنریِ مشهوری خواسته شده است تا در طی چند جلسه، گفتگویی مفصل و غامض با یکی از منحصربه‌فردترین چهره‌های نقاشی مدرن تهیه کند. منتقد مربوطه چون شیفته‌ی آثار نقاش بزرگ

چرا انقلاب انقلاب است؟   دیدگاه آلن بدیو در خصوص رخداد-حقیقت برپایه‌ی ایده‌ای‌ست که تماماً با رویکرد لکان در خصوص برساخته شدن سوژه مطابقت دارد. بدیو بین دو مفهوم «معرفت» و «حقیقت» تمایز قائل است: به اعتقاد او معرفت، شناخت

کتاب هنر مدرن   نقاشی مدرن دو نقطه‌ی اوج دارد: پابلو پیکاسو و مارسل دوشان. شاید آنها نقاش‌هایی هستند که بیشترین تأثیر را بر عصر ما گذاشته‌اند. پیکاسو با آثارش، دوشان با یک اثر! که خود البته انکار تصور مدرن