فیلسوفِ مورخ تاریخ چیست؟ مجموعه‌ای از رخدادها که در زمان و مکانی معین اتفاق افتاده‌اند و از رهگذر روش‌هایی خاص می‌توان به صحت‌و‌سقم آن‌ها پی‌برد؟ می‌توانید بگویید که این تعریف زیادی علمی است و تاریخ را به‌واقع فاتحان می‌نویسند.
پاپ یا فیلسوف؟ فکر کنم با من هم‌عقیده باشید که پرسروصداترین جدال فکری روشنفکران درایران معاصر، که هنوز نیز ادامه دارد، مسئله‌ی نزاع میان سنت و مدرنیته است. تاکنون از خود پرسیده‌اید که جهان مدرن چگونه جهانی‌ست؟ عناصر مقوم
روح دنیای مدرن عنوان کتاب بارون دو منتسکیو ما را به ژرفنای سطور جمهوریِ افلاطون پرتاب می‌کند. جایی که سقراط، با تمهیدِ توازی نفس و شهر، روح یک رژیم سیاسی را قانون و نیز عرف جاری در میان شهروندان
رام‌‌کردن حیوان سرکش یکی از انگیزه‌های تغییر در اتمسفر سیاسی تمامی جوامع امید است؛ امید به وضعیتی بهتر از امروز و دیروز. فرض کنید به شما بگویند که وضعیت اسفبار کشورتان دیگر تغییری نخواهد کرد و بناست یک فلاکت ابدی
نجات یوزف کا بر اساس باورهای قدیمی ساحل‌نشینان جنوب ایران، پری‌ها، دیوها و ارواح خیر و شر، همه باد یا خیال یا هوا هستند. این بادها در سر آدمیان رخنه می‌کنند و او را «مرکَب» خویش می‌سازند. اگر کسی
پرومته یا اُدیپ؟ جدال بر سر چیستی، تاریخ، خاستگاه و حتی میزان اهمیت مفهومی به نام مدرنیته، در تاریخ اندیشه‌ی غرب، قدمتی به اندازه‌ی خود مدرنیته دارد. در همین راستا، پرسش‌های زیادی از آن زمان تاکنون مطرح شده‌اند؛ پرسش‌هایی نظیر
انقلاب، ملخ‌ها و گاوها لابد همه‌ی شما پرسش مشهور عباس‌میرزای ولیعهد از ژنرال فرانسوی را شنیده‌اید، پرسشی سترگ که همچون سیاهچاله‌ای هولناک تمامی پرسش‌های سیاسیِ بعد خود را، تا زمان حاضر، در مدار جاذبه‌ی سهمگین خود قرار داده و
طبیب دموکراسی در عصری که ما در آن زندگی می‌کنیم، لااقل در سطح رتوریک، مردم جایگاه والایی دارند و به‌همین سبب، دموکراسی اسم‌رمز ورود به پانتئون سیاست در دنیای مدرن محسوب می‌شود. اما آیا این بدین معناست که در
در جستجوی سعادت بشری بهترین آرزویی که برای نزدیک‌ترین دوستان و عزیزان‌تان دارید چیست؟ سلامتی؟ شادی؟ برخورداری مادی؟ آرامش معنوی؟ خب اگر بخواهید همه‌ی این آرزوهای خوب را در یک کلمه خلاصه کنید چه می‌گویید؟ اجازه بدهید من به‌جای
تبعات یک تخطی هولناک ماجرا با یک سرپیچی شروع شد. سرپیچی از رادیکال‌ترین فیگور تاریخ الاهیات مسیحی، پولس قدیس. همو که جایی جمله‌ای با این مضمون بر زبان آورد که: «هوشیار باشید که مبادا فلسفه شما را برباید.» اما
