ضدِ یادنامه   لابد در قفسهٔ کتابفروشی‌ها و کتابخانه‌ها جشن‌نامه‌ها و یادنامه‌ها و ارج‌نامه‌هایی دیده‌اید که آن‌قدر قطور هستند که جلد کالیکو/گالینگور لازم داشته باشند

نوعی آرمان‌خواهی ناانسانی     «بینوایان»ِ هوگو به آمریکای بعد از جنگ ویتنام رسید. فریادِ «مرا بخوانید»‌ خود را در آن سوی اقیانوس اطلس بلند

اسیران خاموش   «عملیات نجات» ما را به یاد نجات جان انسان‌های گرفتارِ سیل، زلزله، آتش‌سوزی یا بمباران می‌اندازد و رویارویی امدادگران با انسان‌های آسیب‌دیده

دانستنِ آگاهی   اگر مغز را نه عضوی از پیکرۀ انسانی بلکه موجود مستقلی در نظر بگیریم که همچون دیگر موجودات طبیعی تاریخچه‌ای تکاملی پشت

نگاه خیره‌ی مغاک سیاست   به اخبار سیاسی روزمره دقت کنید. رهبران سیاسی با هم دیدار و گفتگو می‌کنند، می‌خندند، دست می‌دهند و الخ. اما

فیلسوف نقاب‌دار   تاکنون شارحین بسیاری تلاش کردند تا گره بسته‌ی کلاف پرپیچ «چنین گفت زرتشت» نیچه را باز کنند و کوشیدند تا از رهگذر

فروید: اقتصاد لیبیدویی و الاهیات سیاسی   کمتر آموزه‌ای در تاریخ بشر به اندازه‌ی «توحید» در شکل‌دادن به آنچه تمدن بشری می‌خوانیم نقش داشته‌ است.

دربارۀ مقدمه بر رستم و اسفندیار   بارها گفته‌اند و شنیده‌ایم: شاهنامه اثری است حماسی از قرن چهارم هجری. اما شاهرخ مسکوب، دلدادۀ آتش نه

سیاستِ فیلسوفانه اجتماع سیاسی چیست؟ قانون چیست؟ عدالت چیست؟ فضیلت چیست؟ بهترین شیوه‌ی زندگی چیست؟ این پرسش‌ها، و پرسش‌هایی از این دست، قدمتی به درازنای

انسان، برج بلند اعتراض حکومت‌های استبدادی و کمونیستی و توتالیتر تا کجا پیش خواهند رفت؟ یعنی اگر شرایط کلی زندگی دست آنها را باز می‌گذاشت