سوتفاهم در مسکو   ما انسان‌ها ناتمام هستیم. محدودیت و ناقص بودن بخشی جدانشدنی از ماهیت وجودیِ  ماست. ما انسانیم و درک‌مان بالاتر از دانسته‌هایمان

جنگ و صلح   درباره‌ی «جنگ و صلح» چه می‌توان گفت؟ هیچ! شاید به نظرتان این «هیچ» خیلی کلیشه‌ای و راهی برای فرار نویسنده از

پرسش‌های بوطیقای داستایفسکی   ایوان کارامازوف: فئودور؟ فئودور؟ داستایفسکی: بله قربان! – چیزهایی را که باید از قول من در رمانت بگویی و کارهایی را

رفتن به مزار   جمعه سر شب بود که مردم از خانه‌هایشان بیرون زدند و شهر را زیر چکمهٔ سربازان روس مسلح دیدند. آن روز

از ترس و تبعید   در ساختمانی که محلّ اقامت تبعیدی‌های ایرانی در پاریس است، شبی جوانی که بچه‌ی جوادیه است و راوی او را

‍ پرسش‌های ناممکن   «ادبیات چیست؟» چنان پرسش عظیم و ناممکنی است که فقط فیلسوف بزرگ و البته دیوانه‌ای مانند سارتر شجاعت پیش‌کشیدن آن‌را دارد.

مسیح-شدن، یا، دعوت شیطان   مسیح پیامبر نبود، خود خدا بود در هیأتی متجسد. ترکیب «خدای متجسد» مفهومی است به غایت پیچیده و پارادوکسیکال، و

انحطاط در احتجاب او را در نظر بیاورید که گوی یخی عظیمی را روی دوش مبارک گذاشته و قرار است تا آخر عمر چنان ببرد

یک اتاق و کمی پول همه‌ی حرفش را در همان سطرهای آغازین می‌زند: «به نظر من زنی که می‌خواهد داستان بنویسد باید پولی و اتاقی

طاعون سفید طغیانگران   طاعون همیشه از آرامش قبل از طوفان آغاز می‌شود و نشانه‌هایش را پیشاپیشِ خود می‌فرستد. غریبه‌ای که وارد شهر می‌شود، پرچمی