«بارو» دوباره برپا شده است. این بار نه بر روی کاغذ ـــ که شاید در این قرن جا بماند، که بر روی صفحات وب ـــ که به پیش‌باز قرن تازه خواهد رفت. از روزی که این مجله را با سر و رویی همچون مجلاتِ پدرانِ پدرانِ پدران در سپیده‌دمانِ مشروطه منتشر کردیم نویسندگانی از چهار نسل از درون و بیرون ایران گرد هم آمدند و هر کدام ستونی از ستون‌های بارو را ساختند تا بتوانیم امکانِ هم‌زیستی و هم‌نویسی در عینِ تفاوت‌ها و گاه اختلاف‌ها را در یک جمع تجربه کنیم ـــ تجربهٔ مجله‌ای با ساختار افقی و نویسنده‌محور تجربه‌ای دیگرگونه بود که پیش از آن سابقه‌ای نداشت؛ از سپیده‌دمانِ مشروطه تا واپسین سالِ قرنی که گذشت مجله «مجله‌ای در پیشِ رو» بود و ماند و همچنان همین خصلت را حفظ کرده است.
