علی صدر

ریشه را بزن، درخت فرو می‌افتد وقتی در پاسخ به نظر، گوینده را هدف می‌گیریم “از بزرگ‌ترین فواید کلمات، یکی هم پنهان‌کردنِ افکارِ ماست” ولتر   حمله به سیاست‌های رئیس‌جمهور با خطاب‌کردنِ او به عنوان “مردک احمق، مست، عنتر، کند و متقلب” بیشتر به عباراتی امروزی می‌ماند از صفحه‌ی اکانتی ناشناس در گوشه‌ی یکی از پلتفرم‌های اینترنتی. واقعیت آن است که عباراتِ فوق زمانی خطاب به آبراهام لینکلن در یکی از نشریاتِ آن زمان در حدود سال‌های دهه‌ی ۱۸۶۰ بر

اَتیکی‌فوبیا   در داستانی آمیخته به تخیل یکی از آخرین برخوردهای ناپلئون و برنادوت را چنان تصویر می‌کنند که ناپلئون به طعنه به هم‌پیمان سابق، منتقد جنگ و البته دشمن آن‌روزش نهیب می‌زند که او هم سرآخر تن به جنگ داده. ژنرالِ سرکش به امپراتور مغرور توجه می‌دهد که به خاطر شرف‌اش می‌جنگد حال آن‌که قصد حریف از جنگْ ثروت و قدرت است و ناپلئون پاسخ می‌دهد هرکس برای چیزی که ندارد می‌جنگد. این گفتگو احتمالا به قصد آن جمله‌ی

سرنوشت کاساندرا آشکارکردن صادقانه‌ی عقاید و باورهای خویش در تمام ادوار تاریخ بشر هزینه داشته، گاه کم و گاه زیاد و البته نه در شکل و شیوه‌ای مشابه. روزگاری متداول بود به اتهام داشتن یا نداشتنِ یک عقیده، سر از تن فرد جدا کنند و وجدان جامعه هم چندان به درد نیاید، در زمانه‌ی ما و در جوامع پیشرفته بیشتر محتمل است موقعیت شغلی یا اجتماعیِ او بر باد رود اما جان‌اش -مگر در مواردی نادر یا در مکان‌هایی مشخص-