کارتافیلیا
مسخ و انقلاب: یک بدن چه می‌تواند بکند؟ داستان مسخ کافکا، داستان جوانی به نام گرگور زامزاست که یک روز که بیدار می‌شود می‌بیند که در رختخوابش به یک حشرۀ عظیم (چیزی شبیه سوسک) مبدل شده است. گرگور تنها پسر و تنها نان‌آور یک خانوادۀ چهارنفره است و در یک تجارت‌خانه کار می‌کند و گویا این کار، تمام فکر و ذکر و زندگی او را شکل می‌دهد. این کار چنان برای او مهم و در عین حال آزاردهنده است
بابل: از کتابخانه تا باغ تابستان ۸۷ «کتابخانه‌ی بابل» داستانی است درباره‌ی یک کتابخانه که هر یک از کتاب‌های آن، خود، کتابخانه‌ای است. در هر کتاب می‌توان خود کتابخانه‌ی بابل را از منظری خاص مشاهده کرد و به تبعِ آن در این کتابخانه دوباره همان کتاب را بازشناخت: کتابخانه‌ای در یک کتاب که خودِ آن کتاب در آن کتابخانه وجود دارد و … تا بی‌نهایت. این مسئله در مورد خود داستان‌های بورخس نیز صادق است. هر یک از آن‌ها
چند کتاب؟ درباره‌ٔ «کتابخانهٔ بابل» بورخس تابستان 1387 ــ مقدمه: «کتابخانهٔ بابل» داستانی است با یک ایده‌ی مرکزی که در همان سطر اول بیان می‌شود. یک فرمول: «جهان = کتابخانه». این فرمول در واقع نتیجه‌ی جدی‌گرفتنِ یک استعاره‌ی قدیمی است. استعاره‌ای که در آن طبیعت یا هستی یک کتاب یا مجموعه‌ای از کتاب‌هاست. این استعاره قدمتی دیرینه دارد و نویسندگان قرون وسطا به دفعات از آن استفاده کرده‌اند. در نوشته‌های بسیاری از آن‌ها ــ که حتی تا نیکلاس
کارتاگرام شماره‌ی شش «خواننده‌ی عزیز! تو مشغول خواندن نوشته‌ای درباره‌ی کارتاگرام‌ها هستی. کارتاگرام‌ها نوعی نقشه‌ی نوشتاری‌اند: کارتا = نقشه و گرام = حرف، کلمه». حدس می‌زدم که کتابی که نویسنده به من داد با این جمله‌ها شروع شود اما حدسم درست نبود. شروع کتاب چنین چیزی بود: «شروع نشد. هیچگاه شروع نشد. یعنی شروع شد اما از یک ناهم‌خوانی عجیب در سال ۲۰۱۳». یک کتاب عادی با جلد سخت و صفحات کاغذی معمولی و سفید که گوشه‌ی پایین سمت
کارتاگرام شماره‌ی پنج خواننده‌ی عزیز! تو مشغول خواندن نوشته‌ای درباره‌ی کارتاگرام‌ها هستی. کارتاگرام‌ها نوعی نقشه‌ی نوشتاری‌اند: کارتا = نقشه و گرام = حرف، کلمه. در شرایط آگهی آمده بود که باید متن‌ام را با این جمله شروع کنم و کردم. اما احتمالاً می‌پرسی که چرا این متن را روی دیوار نوشته‌ام و دارم سرسختانه تن جداره‌ی کلمه را می‌شکافم تا متن را ادامه دهم. یا احتمالاً می‌پرسی چرا بر در و دیوار اینجا خون جاری است و این
کارتاگرام شماره‌ی چهار خواننده‌ی عزیز! تو مشغول خواندن نوشته‌ای درباره‌ی کارتاگرام‌ها هستی. کارتاگرام‌ها نوعی نقشه‌ی نوشتاری‌اند: کارتا = نقشه و گرام = حرف، کلمه متن: «کسی نمی‌خواهد مرا بنویسد؟ یک خواننده‌ی ترسو که نمی‌خواسته خون خود را به من بدهد باید باعث شود من نیمه‌تمام بمانم؟ هیچ نویسنده‌ی دیگری حاضر نیست این خطوط سفید را پر کند و مرا ادامه دهد؟» فلسفه: «متنی که این چنین زمخت و بدوی به مخالفت با من می‌پردازد، همان بهتر که نوشته نشود.
کارتاگرام شماره‌ی سه «خواننده‌ی عزیز! تو مشغول خواندن نوشته‌ای درباره‌ی کارتاگرام‌ها هستی. کارتاگرام‌ها نوعی نقشه‌ی نوشتاری‌اند: کارتا = نقشه و گرام = حرف، کلمه». این‌ها همان جمله‌هایی است که پس از خواندنشان انتظار داشتی مرا ببینی اما تنها چیزی که با آن روبرو شدی یک صفحه‌ی سفید بود. خواننده‌ی عزیز! من آنجا نبودم. یعنی بودم، اما تو نمی‌توانستی مرا ببینی چرا که تمام راه را اشتباه آمده بودی. تو به دنیایی وارد شده بودی که در آن، فقط می‌توانستی
کارتاگرام شماره‌ی دو «خواننده‌ی عزیز! تو مشغول خواندن نوشته‌ای درباره‌ی کارتاگرام‌ها هستی. کارتاگرام‌ها نوعی نقشه‌ی نوشتاری‌اند: کارتا = نقشه و گرام = حرف، کلمه». من ماه پیش درون متنی متولد شدم که با این جمله شروع می‌شد. همان ابتدای متن، ابتدای جمله، با همان عبارت «خواننده‌ی عزیز» به دنیا آمدم. بله. من همان خواننده‌ای هستم که این متن خطاب به او نوشته شده بود. به محض این که نویسنده نوشت «خواننده‌ی عزیز»، من به دنیای متن آمدم تا نوشته‌ی او
کارتاگرام شماره‌ی یک خواننده‌ی عزیز! تو مشغول خواندن نوشته‌ای درباره‌ی کارتاگرام‌ها هستی. کارتاگرام‌ها نوعی نقشه‌ی نوشتاری‌اند: کارتا = نقشه و گرام = حرف، کلمه. پس آیا یک کارتاگرام، توصیف نوشتاری یک فضا یا مکان است؟ نه. کارتاگرام «اجرای» نوع خاصی از معماری است: همان‌طور که یک نقشه‌ی معماری، تجربه‌ای از یک فضای هنوز ساخته‌نشده به شما می‌دهد، یک کارتاگرام هم به خواننده امکان می‌دهد نوع خاصی از معماری را تجربه کند. در نتیجه کارتاگرام به جای سرمایه‌گذاری روی محتوا،
پشتیبان بارو در 
تلگرام باشید.
مسئولیت مطالب هر ستون با نویسنده‌ی همان ستون است.
تمام حقوق در اختیار نویسندگانِ «بارو» و «کتابخانه بابل» است.
