سامان صمدی

برایان فِرنیهو هیچ گفتمانی از یک سویه‌ی خاص از دانش آهنگسازی، مادامی که عاجز از سازگاری با نگرش زیبایی‌شناختیِ آن منشِ هنری باشد که پی‌ریزی‌اش بنیان‌های عینی مبحث را شکل می‌دهد، نمی‌تواند تفهیم نافذی از

باززاد سوگنامه اَشم وُهو راه یکی است و آن راستی‌ست، راستی خوشبختی‌ست، و خوشبختی از آن کسی است که راستی را تنها برای راستی بخواهد.1 فردریش نیچه به فلسفه‌ی راستی به سانِ فروزه‌ای بنیادین برای

راهبُرد تئوریک به کوشش برای دستیابی یا نزدیکی به یکنواختی یادشده، به پژوهش و آزمایش برای بازتخطیط1 یک گام میکروتنال نو پرداختم؛ گامی که دربردارنده‌ی همه‌ی میکروتن‌های ردیف موسیقی ایرانی آمیخته با دوازده شیاربندی نیم‌پرده‌ای

دلوز و گواتاری سرگذشت موسیقی غربی را تاریخ خلاقه‌ای پندارند که در آن تمامی ساخته‌های بدیع به گواه یا در پاسخ به یک بحران پدید آمده‌اند. همزیستیِ کاربردیِ پنداره‌های دستگاهِ موسیقی ایرانی و اعتدال یکسان

سامانه‌ی مقامی موسیقی کلاسیک ایرانی سده‌هاست که در کهربا گرفتار آمده‌ست. موسیقی دستگاهی ایران، ردیف‌شده در دوران قاجار، خود پی‌آمد یک سیستم مقامی کهن‌تر است که گویا هفت سده‌ی گذشته آغاز به دگردیسی کرده است. من