رامین احمدی

  می‌بینی هنگامی را که تو سال‌هاست مرده‌ای و جوانی که هنوز نطفه‌اش بسته نشده، سال‌ها بعد در گوشه‌ای نشسته، از تو می‌نویسد. نیما یوشیج – حرف‌های همسایه   چیستی ای نهان از نظرها ای نشسته سر رهگذرها از پسرها همه ناله بر لب ناله تو همه از پدرها! تو که‌ای! مادرت که؟ پدر که؟ نیما یوشیج، افسانه‌       هر شاعری میراث شعری «پدرانش»، یعنی شاعران بزرگ متقدم را، پیش روی دارد. این اشعار درخشان و نبوغ آفرینندگانشان

«خیلی زشت است که فقط آدم عاشق زنی باشد و تمام شعرهایش راجع به آن زن. این نوشتن ننگ ادبیات و ننگ شعر در پیش من اسم دارد.» «رو فسانه! که اینها فریب است دل ز وصل و خوشی بی‌نصیب است دیدن و سوزش و شادمانی چه خیالی و وهمی عجیب است بی‌خبر شاد و بینا فسرده است» «نیما؛ افسانه» ۱) پسران خاکی، دلبران افلاکی من که یکی دلبر افلاکی‌ام از چه زبون پسر خاکی‌ام — ایرج میرزا، منظومهٔ زهره

تهران چگونه مخوف شد؟ تهرانی که در یازدهم شعبان ۱۲۸۸ هجری قمری، ناصرالدین شاه با کلنگ نقره‌ای‌اش در کنار باروی آن حاضر شد تا آن را تخریب کند، نه‌تنها مخوف نبود، بلکه بیشتر شهری رقت‌انگیز می‌نمود. گزارشات تاریخی این دوره تهران را شهری با کوچه‌های تنگ، باریک، خیابان‌های معدود، معابر کج و معوج، بازارچه بدقوارهٔ تنگ، بدمنظر و با محلات کثیف توصیف می‌کنند.12 دلایل این بی‌قوارگی را هم بی‌برنامگی و هم «لجام‌گسیختگی صاحبان قدرت» ذکر کرده‌اند. جمعیت تهران را در

من یک بچهٔ کوهی بوده‌ام. جنگل‌ها و تماشای قله‌های کوه‌ها و مناظر گوناگون قشنگ صحراها و امواج دریا، زندگی در روش ساده و دهقانی، مرا اینطور تربیت کرده است. به من حالاتی داده است که بالطبیعه از شهر و رسوم شهر متنفرم. نامه‌ها، نیما، صفحه ۴۳، حمل ۱۳۰۱ من از این دونان شهرستان نیم خاطر پردرد کوهستانیم کز بدی بخت در شهر شما روزگاری رفت و هستم مبتلا در سراسر نامه‌های نیمای جوان روحیه‌ای به چشم می‌خورد که مفتون روستا،

«سال اشک پوری سال خون مرتضی» — احمد شاملو «این جوونا بارها از من پرسیدند که این آقای کیوان چی بوده…اصلاً توضیح دادنی نیست.» — هوشنگ ابتهاج. سایه «او را کشتند و سالها گذشت. هنوز دل من و وجدان ناآگاه، ضمیر نابخود من، هنوز این مرگ را نپذیرفته است و هرچند گاه یک‌بار خواب می‌بینم که مرتضی کیوان زنده است یا مثلاً ضعیف است باید پرستاری شود. باید مواظبت شود تا حالش خوب بشود. هیچ‌وقت من در واقع نتوانستم این