پژمان واسعی

نعره‌ی اُزگَل ارّه‌زنجیری خوانشی از شعر خاطره سرودۀ الف. بامداد خاطره   شب سراسر زنجيرِ زنجره بود تا سحر، سحرگه به‌ناگاه با قُشَعْريره‌ی درد در لطمه‌ی جانِ ما جنگل از خواب واگشود مژگانِ حيرانِ برگ‌اش را پلکِ آشفته‌ی مرگ‌اش را، و نعره‌ی اُزگَلِ ارّه‌ زنجيری سُرخ بر سبزیِ‌ نگرانِ درّه فروريخت. □ تا به کسالتِ زردِ تابستان پناه آريم دل‌شکسته به ‌ترکِ کوه گفتيم.                                                                                                   ۱۲ شهريورِ ۱۳۷۲   در نگاهِ نخست، سخن از خاطرۀ اقامتی شبانه‌ بر بلندای

دستان ماماچه‌پلیدک خوانشی از شعر خلاصۀ احوال  سرودۀ الف. بامداد   خلاصه‌ی احوال   چیزی به جا نماند حتا که نفرینی بدرقه‌ی ِ راه‌ام کند.   با اذان ِ بی‌هنگام ِ پدر به جهان آمدم در دستان ِ ماماچه‌پلیدک که قضا را وضو ساخته بود.   هوا را مصرف کردم اقیانوس را مصرف کردم سیاره را مصرف کردم خدا را مصرف کردم و لعنت شدن را، بر جای، چیزی به جای بِنَماندم.  4 آبان 1371   شعر خلاصۀ احوال نام

ای عموی مهربان، تاریخ! خوانشی از شعر میراث سرودۀ م. امید   میراث 1      پوستيني كهنه دارم من، يادگاري ژنده‌پير از روزگاراني غبارآلود. سالخوردي جاودان‌مانند. مانده ميراث از نياكانم مرا، اين روزگارآلود.   2      جز پدرم آيا كسي را مي‌شناسم من؛ كز نياكانم سخن گفتم؟ نزد آن قومي كه ذرّات شرف، در خانۀ خونشان كرده جا را بهرِ هر چيز دگر، حتي براي آدميّت، تنگ، خنده دارد از نياكاني سخن گفتن، كه من گفتم.   3      جز پدرم آري من

ینگهٔ مغموم خوانشی از شعر «حکایت» نوشتهٔ الف. بامداد   حکایت 1         مطرب درآمد 2        با چکاوکِ سرزنده‌ئی بر دستهٔ سازش. 3        مهمانانِ سرخوشی 4        به پای‌کوبی برخاستند 5        از چشمِ ینگهٔ مغموم 6                                     آن‌گاه 7        یادِ سوزانِ عشقی ممنوع را 8        قطره‌ئی 9        به زیر غلتید. [] 10      عروس را 11      بازوی آز با خود برد. 12      سرخوشانِ خسته پراکندند. 13      مطرب بازگشت 14      با ساز و 15               آخرین زخمه‌ها در سرش 16              شاباشِ کلان در کلاه‌اش. 17      تالارِ